Τη στιγμή που πήγα να βάλω μια γενναία κουταλιά ομελέτας στο πιάτο μου (πρωινό σε αξέχαστο ξενοδοχείο) ξαφνικά ακούω “ good morning”… γυρίζω (ευτυχώς δεν πρόλαβα να γεμίσω το πιάτο, όπως κάνω συνήθως) "good morning" λέω κι εγώ, με χαμόγελο, στον άγνωστο... ξένο με όλη τη σημασία της λέξης... γοητευτικότατο κατά τ'άλλα, ο οποίος μόλις είχε πλησιάσει στον μπουφέ.
Ανταλλάσουμε λίγες κουβέντες (ε... ναι κάτι αγγλικά τα μιλάω...) για τον καιρό και τον μπουφέ και από που είμαι/ είναι (μα τόση αυτοπεποίθηση... ο άτιμος!!!) και πηγαίνω κάθομαι στο πρώτο τραπέζι που βρήκα μπροστά μου (πριν σωριαστώ).
Ήρθε κάθισε μαζί απέναντί μου... απρόσκλητος... ορκίζομαι!!!
Μας χώριζε μια πλαστική μαργαρίτα σε ένα διάφανο άσπρο βαζάκι.
sofikouventales?
sofikouventales?
"Μας χώριζε μια πλαστική μαργαρίτα σε ένα διάφανο άσπρο βαζάκι." Μα πλαστική; Χαθηκαν οι αληθινες; τςτςτς....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αρεσει πολυ, ειδικα το τελος!
Σ'ευχαριστώ "έμπνευση"!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή